Dag Richard,
We kennen elkaar eigenlijk nog niet zo heel lang, maar vanaf moment één was er een klik. De eerste keer dat we met elkaar te maken kregen was tijdens Siroc. Jij projectleider en ik deelprojectleider. Prima samen gewerkt in die turbulente periode. Heb ik goede herinneringen aan. De klik vonden we op een heel ander vlak (eigenlijk twee): motorrijden en goede koffie (en vooral de afkeer van de automaten troep). Een motorfiets wordt door jou overigens consequent brommer genoemd. (Heeft dat met je afmetingen te maken, waardoor alle motoren onder jouw lichaam eruit zien als brommer)?
Het motorrijden kwam vaak terug, verhalen over wat we hadden meegemaakt met onze tweewielers, waar we naartoe zouden gaan om te toeren en als kleine kinderen in de snoepwinkel het internet afschuimen naar mogelijke nieuwe motoren. Beide met een verschillende smaak maar wel met een gedeelde passie.
Over smaak gesproken: toen ik besloten had geen automaten meuk koffie meer te drinken was jij denk ik de eerste die zich aansloot bij mijn initiatief. Ik had een koffiezet apparaat ongebruikt zien staan en was zo brutaal om te vragen of ik die mocht gebruiken. Koffie en filters waren snel geregeld. ’s Ochtends werd er een stevige bak “pleur” gezet, waar je de hele ochtend op kon teren. Ook na de verhuizing naar de begane grond weerhield het je niet om ’s ochtends een bakkie te komen halen. Onder het genot van heerlijk geurende koffie die vers aan het doorlopen is en het zachte geroggel van het koffiezet apparaat die de laatste druppels heet water over de bonen besprenkelt hadden we vaak leukt gesprekken. Opvallend hoe weinig die gesprekken over werk ging. Een lekker begin van je dag en daarna met een glimlach aan het werk.
Vandaag is je laatste werkdag. Ik zal je gezelschap zeker missen en vind dat dit een mooie aanleiding is om eens een afspraak te maken voor in de toekomst om samen er eens op uit te trekken om een toertje te maken met de brommers. Op naar het appelgebak en een bakkie koffie!
Huib Hillebrand
